Nog een foto uit dezelfde "wachtkamer" van hetzelfde ziekenhuis.

De wachtkamer van het ziekenhuis in Enarotalli. Dat dit ziekenhuis toen nog enigermate functioneerde was te danken aan de toegewijde zorg van diverse zusters. Veel pati‰nten kwamen er met afschuwelijke brandwonden, omdat ze epileptische aanvallen kregen door een bepaalde varkensziekte, die ook op mensen overgaat. Ze slapen 's nachts bij een vuurtje, en dan gebeurt het. Ze slaan met armen of benen in het vuur, krijgen gemene brandwonden, waaraan ze eerst zelf knoeien en als het dan te laat is, komen ze naar het ziekenhuis. Daar kan men niet veel meer doen, dan amputeren, omdat gewoonlijk koudvuur al ingetreden is. In het ziekenzaaltje hing een ondraagbare lucht van verderf.

De toekomstige generatie in Enarotali vraag me alleen af, of ze thans nog in leven zijn!

Voorbereidende werkzaamheden voor de bouw van een internaat in Enarotali. Hier heeft men meteen grote machines ter beschikking, daar gaat alles met de hand!

Deze man is er blijkbaar al aan gewoon, dat men niet ongewapend en bovendien alleen op stap kan gaan. In de vijftiger jaren was dat nog nauwelijks mogelijk.

Er komt een vliegtuig in Enarotali, en dus loopt ook hier iedereen uit.

En zo zaagt men planken in Enarotali. Een man boven, een man onder aan een grote trekzaag. De mensen zelf splijten het hout dat zij nodig hebben. Op de achtergrond de steiger, waarvan sprake is in de vorige beelden. Het strand is dus vlak voor der timmerwerkplaats.

Een ander bestuursgebouw, ook in Enarotali. De vrouw op de voorgrond heeft haar regenkap op, gemaakt van pandanus bladeren.

Een bestuursgebouw in Enarotali, stammend uit de Nederlandse tijd.

Bij laatstgenoemde ziet men op de achtergrond de gebouwen van de RK Missie. De gebouwen op de voorgrond zijn werkplaatsen, waaronder een timmerwinkel. Een landingssteiger voert naar een houten optrekje waar de buitenboordmotoren bewaard worden. Dit laatste ziet men op BD/37/296. Buitenstaties worden vanuit Sentani bediend, en vaak is de enige weg: het meer.